თქვენ ადამიანები ყოველთვის იკეტავთ ერთმანეთს. უჯრედები. Dungeons. თქვენი ყველაზე ადრეული ციხე იყო კანალიზაცია, სადაც მამაკაცები საკუთარ ნარჩენებში იჭერდნენ. არცერთ სხვა არსებას არ აქვს ეს ამპარტავნება-საკუთარი თავის შეზღუდვა. წარმოიდგინეთ, რომ ფრინველი სხვა ფრინველის დაპატიმრებას? ცხენი ცხენს ციხეში? როგორც გამოხატვის თავისუფალი ფორმა, ამას ვერასდროს გავიგებ. მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია, რომ ასეთ ადგილებში ჩემი ყველაზე სამწუხარო ბგერა ისმოდა. სიმღერა გალიაში არასდროს არის სიმღერა. ეს არის საპროცესო.
(You humans are always locking each other away. Cells. Dungeons. Some of your earliest jails were sewers, where men sloshed in their own waste. No other creature has this arrogance-to confine its own. Could you imagine a bird imprisoning another bird? A horse jailing a horse? As a free form of expression, I will never understand it. I can only say that some of my saddest sounds have been heard in such places. A song inside a cage is never a song. It is a plea.)
ადამიანური ქცევის რეფლექსიაში, ავტორი ხაზს უსვამს პატიმრობის მკაცრ რეალობას და ამპარტავნობას, რომელიც დგას პიროვნების პატიმრობაში. ის სვამს დამაფიქრებელ კითხვას იმის შესახებ, თუ როგორ ვერასოდეს შეიზღუდავდნენ სხვა არსებები საკუთარ სახეობას, ამას უპირისპირდება ადამიანის ტენდენციასთან, შექმნას ციხეები და საკნები. ეს ასახავს ღრმა მწუხარებას იმის გამო, თუ როგორ ექცევიან ადამიანები ერთმანეთს, რაც ხშირად ამცირებს მათ არსებობას უბრალო პატიმრებამდე.
„გალიაში ჩაკეტილი სიმღერის“ ცნება ხაზს უსვამს ტკივილს და ლტოლვას, რომელიც იმყოფება პატიმრობაში. ავტორი გადმოსცემს აზრს, რომ ტყვეობიდან ნამღერი სიმღერა მოკლებულია ნამდვილ არსს, რადგან ის გარდაიქმნება დახმარების ძახილად. ეს მტკივნეული გამოსახულება ასახავს ემოციურ და ფსიქოლოგიურ ზარალს, რასაც პატიმრობა იწვევს, რაც მიუთითებს იმაზე, რომ თავისუფლება არის ნამდვილი გამოხატვისა და შემოქმედების სასიცოცხლო ასპექტი.