ადამიანური ქცევის რეფლექსიაში, ავტორი ხაზს უსვამს პატიმრობის მკაცრ რეალობას და ამპარტავნობას, რომელიც დგას პიროვნების პატიმრობაში. ის სვამს დამაფიქრებელ კითხვას იმის შესახებ, თუ როგორ ვერასოდეს შეიზღუდავდნენ სხვა არსებები საკუთარ სახეობას, ამას უპირისპირდება ადამიანის ტენდენციასთან, შექმნას ციხეები და საკნები. ეს ასახავს ღრმა მწუხარებას იმის გამო, თუ როგორ ექცევიან ადამიანები ერთმანეთს, რაც ხშირად ამცირებს მათ არსებობას უბრალო პატიმრებამდე.
„გალიაში ჩაკეტილი სიმღერის“ ცნება ხაზს უსვამს ტკივილს და ლტოლვას, რომელიც იმყოფება პატიმრობაში. ავტორი გადმოსცემს აზრს, რომ ტყვეობიდან ნამღერი სიმღერა მოკლებულია ნამდვილ არსს, რადგან ის გარდაიქმნება დახმარების ძახილად. ეს მტკივნეული გამოსახულება ასახავს ემოციურ და ფსიქოლოგიურ ზარალს, რასაც პატიმრობა იწვევს, რაც მიუთითებს იმაზე, რომ თავისუფლება არის ნამდვილი გამოხატვისა და შემოქმედების სასიცოცხლო ასპექტი.