თქვენ უყურებთ თქვენს შვილს, არ აქვს მნიშვნელობა ვინ იყო ეს და არ აქვს მნიშვნელობა რამდენი შეიძლება სიძულვილით მათ შიგნით. ბავშვი იქ იმყოფებოდა თქვენი ცხოვრების ხანგრძლივობისთვის და, თუ მართლა გაგიმართლათ, ისინი დამარხეს და არა პირიქით. დედა საკუთარ გულს მისცემდა იმის უზრუნველსაყოფად, რომ მის მიერ შექმნილი ბავშვი იცხოვრებდა, სიამოვნებით მოიქცეოდა ამის გაკეთება.
(You looked after your child, no matter who had fathered it, and no matter how much you might hate them deep down inside. A child was there for the duration of your life and, if you were really lucky, they buried you, and not vice versa. A mother would give her own heart to ensure the child she had created would live on, would be happy to do so. Would be loved.)
მარტინა კოლის "სახეებში", თხრობა განიხილავს დედასა და მის შვილს შორის ღრმა კავშირს, ხაზს უსვამს იმას, რომ დედის უპირობო სიყვარული შენარჩუნებულია ბავშვის მამის მიმართ რაიმე მტრობის მიუხედავად. ეს კავშირი ხაზს უსვამს იმ აზრს, რომ დედა პრიორიტეტს უწევს შვილის კეთილდღეობას, პიროვნული გრძნობების მიუხედავად, ხაზს უსვამს თანდაყოლილ მოვალეობას აღზრდისა და დასაცავად. საბოლოო ჯამში, ურთიერთობა ხასიათდება ერთგულების სიცოცხლის განმავლობაში, რადგან ის ინვესტიციას ახდენს საკუთარი შთამომავლობის იმედებითა და მომავალში.
პასაჟი ასახავს დედის სიყვარულის მდგრად ბუნებას, რაც იმაზე მიანიშნებს, რომ ბავშვის ყოფნა არის მუდმივი მემკვიდრეობა, რომელიც ვრცელდება სიცოცხლის ბოლომდე. დედა განასახიერებს თავდაუზოგავობას, რომელიც საჭიროა მისი შვილის ბედნიერებისა და გადარჩენის უზრუნველსაყოფად, რაც არსებითად აძლევს ყველაფერს ამ სინგულარული მიზნით. ეს ღრმა ემოციური ვალდებულება ცხადყოფს, თუ როგორ შეუძლია დედის ერთგულებას შექმნას ბავშვის ცხოვრება, ქმნის კავშირს, რომელიც გაუძლებს საკუთარ არსებობას.