შენი გონება ასეა, მაშინ მას უფრო დიდი დროით ინახავდით, და თქვენ შეაჩერეთ ის დღე, როდესაც მზეზე იჯდებით, ისევე ეს იყო და გაინტერესებდა, რატომ აღარ გამოთქვა სამყარო, რომ მან ერთხელაც გააკეთა. ასეთი ხალხი ხშირად ბედნიერი იყო, მან შეახსენა საკუთარი თავი, შესაძლოა იმიტომ, რომ ნამდვილად არ აქვს მნიშვნელობა კვირის რომელი დღე იყო მაინც.
(your mind like that, then you kept it in good order for a longer period of time, and you put off the day when you would be sitting in the sun, like some of the very old people, not exactly sure which day of the week it was and wondering why the world no longer made the sense that it once did. Yet such people were often happy, he reminded himself, possibly because it did not really matter what day of the week it was anyway.)
პასაჟი ასახავს ადამიანის გონებრივი სიწმინდისა და წესრიგის შენარჩუნების მნიშვნელობას, როგორც ერთი ასაკის. ეს გვაფიქრებინებს, რომ გონების ჩართულობისა და ორგანიზებით შენარჩუნებით, ინდივიდებს შეუძლიათ შეაჩერონ გარდაუვალი ვარდნა, რომელიც ხშირად სიბერესთან ერთად მოდის. მზეზე ჯდომის ხსენება გულისხმობს მშვიდობიან, მაგრამ პოტენციურად დეზორიენტაციულ ცხოვრებას შემდგომ წლებში, სადაც პირებმა შეიძლება დაკარგონ დრო და მნიშვნელობა. ამასთან, იგი აღიარებს, რომ შეიძლება იყოს ბედნიერების გრძნობა, რომელიც ამ სიმარტივესშია ნაპოვნი და კვირის დღეების შეშფოთება არ არის.
ეს იდეა იწვევს ასახვას ბედნიერების და დაბერების ბუნებას. იგი გვთავაზობს, რომ ალბათ უყურადღებო დამოკიდებულება დროის მიმართ იწვევს კმაყოფილებას, რაც ხანდაზმულ პირებს საშუალებას აძლევს ისარგებლონ იმ მომენტით, ვიდრე მისი მფრინავი ბუნებით აწუხებენ. საბოლოო ჯამში, ციტატა იწვევს მწუხარე ბალანსს გონებრივი სიმძიმის შენარჩუნებასა და ცხოვრების გარდაუვალ ცვლილებებს შორის, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ ბედნიერებას შეუძლია აყვავდეს გაურკვევლობის პერიოდებშიც კი.
