პასაჟი ასახავს ადამიანის გონებრივი სიწმინდისა და წესრიგის შენარჩუნების მნიშვნელობას, როგორც ერთი ასაკის. ეს გვაფიქრებინებს, რომ გონების ჩართულობისა და ორგანიზებით შენარჩუნებით, ინდივიდებს შეუძლიათ შეაჩერონ გარდაუვალი ვარდნა, რომელიც ხშირად სიბერესთან ერთად მოდის. მზეზე ჯდომის ხსენება გულისხმობს მშვიდობიან, მაგრამ პოტენციურად დეზორიენტაციულ ცხოვრებას შემდგომ წლებში, სადაც პირებმა შეიძლება დაკარგონ დრო და მნიშვნელობა. ამასთან, იგი აღიარებს, რომ შეიძლება იყოს ბედნიერების გრძნობა, რომელიც ამ სიმარტივესშია ნაპოვნი და კვირის დღეების შეშფოთება არ არის.
ეს იდეა იწვევს ასახვას ბედნიერების და დაბერების ბუნებას. იგი გვთავაზობს, რომ ალბათ უყურადღებო დამოკიდებულება დროის მიმართ იწვევს კმაყოფილებას, რაც ხანდაზმულ პირებს საშუალებას აძლევს ისარგებლონ იმ მომენტით, ვიდრე მისი მფრინავი ბუნებით აწუხებენ. საბოლოო ჯამში, ციტატა იწვევს მწუხარე ბალანსს გონებრივი სიმძიმის შენარჩუნებასა და ცხოვრების გარდაუვალ ცვლილებებს შორის, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ ბედნიერებას შეუძლია აყვავდეს გაურკვევლობის პერიოდებშიც კი.