In de context van het citaat brengt de auteur een boodschap van comfort en solidariteit over de strijd van het leven. De verklaring suggereert dat individuen die geconfronteerd worden met hun laatste uitdagingen niet geïsoleerd zijn in hun ervaringen. In plaats daarvan worden ze aangemoedigd om een gevoel van hoop en verbinding met anderen te voelen, wat impliceert dat ondersteuning aanwezig zal zijn in moeilijke tijden.
De woorden van Naguib Mahfouz dienen als een herinnering dat zelfs in het licht van tegenspoed, men troost kan vinden in gezelschap en gedeelde mensheid. Er is een uitnodiging om zich te verheugen, omdat de reis niet in eenzaamheid hoeft te worden geconfronteerd, waardoor het idee wordt versterkt dat liefde en ondersteunen zelfs de meest persoonlijke gevechten van het leven overstijgen.