Een koor van zaailingen die hun nek buigen uit gerotte boomstronken, waardoor het leven uit de dood zuigt. Ik ben het geweten van het bos, maar onthoud dat het bos zichzelf eet en voor altijd leeft.
(A choir of seedlings arching their necks out of rotted tree stumps, sucking life out of death. I am the forest's conscience, but remember, the forest eats itself and lives forever.)
Het citaat illustreert de veerkracht en cyclische aard van het leven in het bosecosysteem, waar nieuwe groei, vertegenwoordigd door zaailingen, voortkomt uit rottende materie, zoals gerotte boomstronken. Deze beelden bevat een krachtige boodschap over hoe het leven kan gedijen, zelfs te midden van het verval en dat de natuur een inherent vermogen heeft om zichzelf te vernieuwen. De zaailingen symboliseren hoop, vernieuwing en de onderlinge verbondenheid van leven en dood in de natuurlijke wereld.
De spreker identificeert zichzelf als het 'bosgeweten', wat een diep bewustzijn van deze cyclus impliceert. De uitdrukking "het bos eet zichzelf" suggereert dat hoewel het leven wordt ondersteund door de dood, het de vitaliteit van het bos niet vermindert. In plaats daarvan benadrukt het het lopende proces van groei en verval, wat suggereert dat het bos voor onbepaalde tijd blijft bestaan, zich aanpassen en evolueren. Uiteindelijk weerspiegelt het een diepgaand begrip van de meedogenloze, met elkaar verweven processen van leven en dood van de natuur.