Een klein meisje kwam thuis van school met een tekening die ze in de klas had gemaakt. Ze danste de keuken in, waar haar moeder het diner aan het bereiden was. Mom, raad eens? Ze piepte zwaaiend met de tekening. Haar moeder keek nooit op. Wat? Zei ze, verzorgt naar de potten. Het kind herhaalde, zwaaide met de tekeningen. Wat? Zei de moeder, verzorgd naar de borden.
(A little girl came home from school with a drawing she'd made in class.She danced into the kitchen ,where her mother was preparing dinner.Mom,guess what ? she squealed waving the drawing .her mother never looked up.what? she said ,tending to the pots.guess what? the child repeated ,waving the drawings.what? the mother said , tending to the plates.Mom, you're not listeningsweetie,yes I amMom the child said you're not listening with your EYES)
Een klein meisje kwam opgewonden thuis van school en wilde haar tekening delen met haar moeder die in de keuken bezig was. Ondanks het enthousiasme van het kind en de herhaalde pogingen om de aandacht van haar moeder te trekken, bleef de moeder in beslag genomen door de voorbereidingen voor het avondeten en was ze niet volledig betrokken bij haar dochter. Hierdoor ontstond er een moment van ontkoppeling tussen de twee.
Het kind wees op het gebrek aan aandacht van haar moeder en benadrukte dat haar moeder niet "met je OGEN luisterde". Dit duidt op een diepere boodschap over het belang van aanwezig en aandachtig zijn in onze interacties met dierbaren, zelfs te midden van dagelijkse verantwoordelijkheden. Deze anekdote herinnert ons aan de behoefte aan echte verbinding in relaties.