Al veel van de herinneringen van de voorgaande twee weken waren vervaagd: de geur van dat kleine hotel in St. Andrews; dat mengsel van spek koken voor het ontbijt en de lavendelgeurde zeep in de badkamer; de lucht van de zee die over de golfbaan drijft; Het aroma van koffie in de koffiebar in South Street. Ze had ze moeten noteren. Ze had iets over dat alles moeten zeggen en het licht en de heuvels met schapen erop als kleine witte stenen.
(Already many of the memories of the previous two weeks had faded: the smell of that small hotel in St. Andrews; that mixture of bacon cooking for breakfast and the lavender-scented soap in the bathroom; the air from the sea drifing across the golf course; the aroma of coffee in the coffee bar in South Street. She should have noted them down. She should have said something about all that and the light and the hills with sheep on them like small white stones.)
De passage reflecteert op hoe snel herinneringen kunnen vervagen, met name die verbonden aan sensorische ervaringen. De verteller herinnert aan de verschillende geuren en bezienswaardigheden van een recent bezoek aan St. Andrews, wat suggereert dat deze momenten een aanzienlijk emotioneel gewicht hebben. De combinatie van dagelijkse geuren, zoals kookbacon en lavendelzeep, samen met de serene sfeer, vangt de essentie van de plaats. Spijt blijft hangen in de geest van de verteller en overweegt het belang van het documenteren van dergelijke vluchtige ervaringen.
Deze realisatie onderstreept de schoonheid van kleine, alledaagse momenten die anders misschien over het hoofd worden gezien. Door het natuurlijke landschap te beschrijven, zoals heuvels bezaaid met schapen, roept de auteur een gevoel van nostalgie en waardering op voor de eenvoudige genoegens van het leven. Deze weemoedige reflectie dient als een herinnering dat het bewaren van herinneringen ons begrip verrijkt van de plaatsen die we bezoeken en de gevoelens die ze inspireren.