En in dit alles, de sensatie van het schudden van mijn vuisten naar de hemel, mijn vuisten hoog naar de hemel schudden, want dat is wat we doen als iemand te vroeg, te mooi, te mooi, te ondergewaardeerd door de wereld, of soms gewoon helemaal - we schudden onze vuisten naar de grote, mooie, mooie, onverschillige hemel en de woede is rechtvaardig en enorm en enorm. Ik schudde en ik schudde en ik stopte alles in de jurk.
(And in it all, the sensation of shaking my fists at the sky, shaking my fists high up to the sky, because that is what we do when someone dies too early, too beautiful, too undervalued by the world, or sometimes just at all -- we shake our fists at the big, beautiful, indifferent sky, and the anger is righteous and strong and helpless and huge. I shook and I shook, and I put all of it into the dress.)
Het citaat weerspiegelt het diepgaande verdriet en de woede die zich voordoet wanneer iemand geliefde te vroeg verloren gaat. De handeling van het schudden van vuisten aan de hemel symboliseert een krachtige, viscerale reactie op de oneerlijkheid van leven en dood. Het is een diepe uitdrukking van frustratie tegen een onverschillig universum wanneer het wordt geconfronteerd met het verlies van iemand die levendig en gekoesterd was en een gevoel van hulpeloosheid oproept in het gezicht van een dergelijke tragedie.
Bovendien is de vermelding van het plaatsen van deze emotionele onrust in een jurk een creatieve uitlaatklep voor het verwerken van pijn. Het benadrukt hoe kunst en expressie kunnen dienen als een middel om verdriet te confronteren en degenen te eren die we hebben verloren. De jurk wordt een schip voor rouw, het belichamen van de gevoelens van woede, liefde en schoonheid die gepaard gaan met dergelijke hartverscheurende ervaringen.
