Zoals gewoonlijk redt hij zijn vrouw voor het laatst. Hij leunt op het riet en hij kijkt naar de grafsteen en hij denkt aan veel dingen. Taffy. Hij denkt aan Taffy. Hij denkt dat het nu zijn tanden eruit zou halen, maar hij zou het hoe dan ook eten, als het betekende dat het met haar zou eten.
(As usual, he saves his wife's for last. He leans on the cane and he looks at the headstone and he thinks about many things. Taffy. He thinks about taffy. He thinks it would take his teeth out now, but he would eat it anyhow, if it meant eating it with her.)
De hoofdrolspeler reflecteert op zijn leven terwijl hij een graf bezoekt, waardoor de grafsteen van zijn vrouw voor het laatst wordt gered, wat het belang ervan voor hem betekent. Hij gebruikt zijn stok voor ondersteuning, wat zijn fysieke kwetsbaarheid aangeeft, maar zijn geest dwaalt af naar goede herinneringen aan het verleden en de zoetheid van nostalgie.
Een bepaalde herinnering die opvalt, is zijn verlangen naar Taffy, een traktatie die hij associeert met gelukkiger tijden doorgebracht met zijn vrouw. Ondanks de gedachte dat het hem nu ongemak veroorzaakt, drukt hij de bereidheid uit om het te verdragen om die ervaring weer met haar te delen, met zijn diepe liefde en verlangen naar verbinding.