Art value always goes up once the artist's associated with fucked-up things such as cutting off his own ear like Van Gogh, or marrying his teenage cousin like Poe, or having his minions murder a celebrity like Manson, or shooting his postsuicide ashes out of a huge cannon like Hunter S. Thompson, or being dressed up as a little girl by his mother like Hemingway, or wearing a dress made of raw meat like Lady Gaga, or having unspeakable things done to Hem dus hij doodt een klasgenoot en legt een kogel in zijn eigen hoofd zoals ik later vandaag zal doen.
(Art value always goes up once the artist's associated with fucked-up things such as cutting off his own ear like Van Gogh, or marrying his teenage cousin like Poe, or having his minions murder a celebrity like Manson, or shooting his postsuicide ashes out of a huge cannon like Hunter S. Thompson, or being dressed up as a little girl by his mother like Hemingway, or wearing a dress made of raw meat like Lady Gaga, or having unspeakable things done to him so he kills a classmate and puts a bullet in his own head like I will do later today.)
De waarde van kunst neemt vaak toe wanneer een kunstenaar gekoppeld is aan onrustige of controversiële aspecten van hun leven. Historische figuren zoals Van Gogh, die beroemd zijn eigen oor afsneden, en Edgar Allan Poe, die met zijn jonge neef trouwde, illustreren hoe persoonlijke worstelingen de publieke fascinatie en waardering voor hun werk kunnen vergroten. Andere kunstenaars, zoals Manson en Hunter S. Thompson, hebben op dezelfde manier aandacht getrokken door hun extreme gedrag en tragische verhalen, waardoor het publiek hun bijdragen aan kunst en literatuur met verhoogde eerbied beschouwt.
In Matthew Quick's 'Forgive Me, Leonard Peacock' wordt deze verbinding tussen persoonlijke onrust en artistieke erfenis onderzocht als een thema. De vermelding van beruchte gedragingen, van de onconventionele jeugd van Hemingway tot de schokkende mode -uitspraken van Lady Gaga, suggereert dat kunstenaars vaak symbolen worden van hun worstelingen. De vervagende lijn tussen het leven van een kunstenaar en hun werk dient als een herinnering aan hoe maatschappelijke percepties van tragedie en waanzin de erfenis en financiële waarde van hun kunst kunnen beïnvloeden.