Zolang ik bleef bewegen, stroomde mijn verdriet achter me uit als het lange haar van een zwemmer in water. Ik wist dat het gewicht er was, maar het raakte me niet. Pas toen ik stopte, kwamen het gladde, donkere spul ervan rond mijn gezicht zwevend, mijn armen en keel vangen tot ik begon te verdrinken. Dus ik stopte gewoon niet.
(As long as I kept moving, my grief streamed out behind me like a swimmer's long hair in water. I knew the weight was there but it didn't touch me. Only when I stopped did the slick, dark stuff of it come floating around my face, catching my arms and throat till I began to drown. So I just didn't stop.)
In "The Poiswood Bible" van Barbara Kingsolver reflecteert de verteller op de ervaring van verdriet. Hoewel het actief vooruit gaat in het leven, voelt het verdriet ver weg, als het haar van een zwemmer die in water stroomt. De verteller erkent zijn aanwezigheid, maar voelt zich erdoor niet door, zolang ze in beweging blijven.
Wanneer ze pauzeren, wordt de zwaarte van verdriet echter overweldigend, omhult ze en maakt het moeilijk om te ademen. Dit illustreert de strijd om verdriet te confronteren; Het benadrukt het belang van betrokken blijven bij het leven om wanhoop op afstand te houden. De verteller kiest ervoor om te blijven bewegen om te voorkomen dat ze worden geconsumeerd door hun verdriet.