In eerste instantie had alleen Tamarind de ongemakkelijke, verontrustende manier waarop zijn uitdrukkingen veranderde, alsof een poppenspeler draden trok om zijn gezichtspieren te verplaatsen en het nogal slecht te doen. Tegenwoordig zag ze de angst in ieders ogen. Haar broer ging uit als een oude piano, en niemand zou zijn snaren komen opnieuw uiten. Dukes en koningen kunnen boos worden op hun vrije tijd, want niemand heeft genoeg macht om hen te stoppen.
(At first only Tamarind had noticed the awkward, disquieting way his expressions changed, as if a puppeteer were pulling wires to move his face muscles, and doing it rather badly. Nowadays she saw the fear in everybody's eyes. Her brother was going out of tune like an old piano, and nobody would come to retune his strings. Dukes and kings may go mad at their leisure, for nobody has enough power to stop them.)
Tamarind was de eerste die de verontrustende en bijzondere verschuivingen in de uitdrukkingen van haar broer observeerde, die gemanipuleerd leken als door een incompetente poppenspeler. Na verloop van tijd werd het duidelijk dat anderen zich ook gealarmeerd voelden en getuige waren van de groeiende angst in hun ogen terwijl het gedrag van haar broer verslechterde. Zijn mentale toestand ontrafelde en leek op een oude piano wiens aantekeningen niet langer konden harmoniseren.
Deze situatie is een indicatie van hoe de samenleving vaak mensen met macht, zoals hertogen en koningen, toestaat om zonder interventie in waanzin af te dalen. Hoewel gewone mensen hulp kunnen zoeken voor hun problemen, worden de bevoorrechte niet gecontroleerd, wat een schril contrast illustreert in hoe waanzin wordt waargenomen en behandeld over verschillende sociale lagen.