Bob, je weet iets. . . Zei Luckman eindelijk. Vroeger was ik even oud als alle anderen. Ik denk dat ik het ook was, zei Arctor. Ik weet niet wat het deed. Natuurlijk, Luckman, Arctor zei, je weet wat het ons allemaal heeft gedaan. Nou, laten we er niet over praten. Hij bleef luidruchtig inhaleren, zijn lange gezicht vaal in het vage middaglicht.
(Bob, you know something . . . Luckman said at last. I used to be the same age as everyone else. I think so was I, Arctor said. I don't know what did it. Sure, Luckman, Arctor said, you know what did it to all of us. Well, let's not talk about it. He continued inhaling noisily, his long face sallow in the dim midday light.)
In deze passage van "A Scanner Darkly", denken personages Bob en Luckman na over hun verleden, die een gedeeld gevoel van verlies en de impact van hun ervaringen onthullen. Luckman drukt een gevoel van nostalgie uit en merkt op dat hij zich ooit zo jong voelde als alle anderen, terwijl arctor dit sentiment weerspiegelt, wat suggereert dat ze allebei op belangrijke manieren zijn veranderd. De dialoog verwijst naar een onuitgesproken trauma of ervaring die hen diep heeft beïnvloed.
Naarmate het gesprek vordert, wordt de stemming somber naarmate ze ervoor kiezen om te voorkomen dat ze de oorzaak van hun transformaties bespreken. De fysieke beschrijving van ArtsTor - zijn vale gezicht in het schemerige licht - benadrukt hun achteruitgang en de tol die het leven op hen heeft geëist. Dit moment legt de identiteitsthema's van en de effecten van een uitdagende realiteit die gebruikelijk is in het werk van Philip K. Dick.