Maar ik realiseerde me iets toen ik die nacht naar huis reed: dat ik niet beter noch slimmer ben, alleen Luckier. En ik zou me moeten schamen om te denken dat ik alles wist, omdat je de hele wereld kunt kennen en je er nog steeds verloren in kunt voelen. Zoveel mensen hebben pijn, ze huilen, ze verlangen, ze doen ze pijn. Maar in plaats van op dingen te kijken, keken ze op, wat ik ook had moeten kijken. Omdat wanneer de wereld tot het geluid van je eigen ademhaling stillet, we allemaal dezelfde dingen willen: troost, liefde en een vredig hart.
(But I realized something as I drove home that night: that I am neither better nor smarter, only luckier. And I should be ashamed of thinking I knew everything, because you can know the whole world and still feel lost in it. So many people are in pain, they cry, they yearn, they they hurt. But instead of looking down on things, they looked up, which is what I should have been looking, too. Because when the world quiets to the sound of your own breathing, we all want the same things: comfort, love, and a peaceful heart.)
Terwijl ik die nacht naar huis reed, viel een besef me op: mijn voordelen in het leven zijn niet te wijten aan superioriteit of intelligentie, maar eerder puur geluk. Het is een vernederende gedachte dat je, ondanks het hebben van kennis, je nog steeds richting kan voelen. Veel mensen verdragen diepgaande leed, maar in plaats van te bezwijken aan wanhoop, verheffen ze hun blik op hoop en veerkracht. Deze reflectie maakte...