In "Confessions of a Crap Artist" reflecteert Philip K. Dick over de zinloosheid van het omgaan met de media en het publieke discours, met een gevoel van desillusie. Hij geeft een realisatie uit dat het schrijven van brieven aan de redacteur, een gemeenschappelijke weg om meningen te delen, zinloos aanvoelt, omdat hij gelooft dat het publiek grotendeels bestaat uit degenen die hij beschouwt als onredelijk of excentriek.

Dit perspectief benadrukt Dick's frustratie over de samenleving en de overweldigende aanwezigheid van excentriciteit in openbare gesprekken. Het sentiment dat negativiteit en irrationaliteit media -interacties domineren, leidt ertoe dat hij het idee van deelname aan dergelijke dialogen afwijst, wat uiteindelijk een dieper gevoel van teleurstelling onthult in hoe ideeën worden waargenomen en gewaardeerd in de bredere wereld.