Maar ze wilden je. De tijd is dat niet iets dat je teruggeeft. De volgende moment kan een antwoord zijn op uw gebed. Te ontkennen dat het meest ontkent belangrijk onderdeel van de toekomst. Wat is dat? Hoop. De schaamte weldde in haar, En nogmaals, ze huilde. Ze miste haar moeder meer dan ooit. Het spijt me zo, Sarah hijgde, tranen Giet haar wangen over. Het voelde gewoon Zoals ... het einde. Einden zijn voor gisteren, niet Tomorrows.
(But they wanted you. Time is not something you give back. The very next moment may be an answer to your prayer. To deny that is to deny the most important part of the future. What's that? Hope. The shame welled up inside her, and once again, she wept. She missed her mother more than ever. I'm so sorry, Sarah gasped, tears pouring down her cheeks. It just felt like … the end. Ends are for yesterdays, not tomorrows.)
De passage weerspiegelt een aangrijpend moment waarop een personage worstelt met het gewicht van verlies en het verstrijken van de tijd. Ze voelt zich overweldigd door schaamte en verdriet, vooral met betrekking tot haar overleden moeder, in de overtuiging dat het huidige moment als een einde aanvoelt. Dit gevoel van finaliteit brengt haar ertoe de betekenis van hoop en de betekenis van tijd in haar leven in twijfel te trekken.
Het gesprek benadrukt dat tijd een kostbaar geschenk is en dat elk moment potentieel voor verandering en genezing heeft. In plaats van tijd als iets te beschouwen om spijt te krijgen, moet het worden erkend als een kans voor gebed en hoop. Het idee dat morgen belofte heeft, is cruciaal; Het suggereert dat zelfs in het licht van verdriet de toekomst kan worden gevuld met mogelijkheden en nieuw begin.