In "Last Kiss" van Luanne Rice onderzoekt de auteur de diepgaande verbinding tussen het menselijk lichaam en de natuur. De hoofdrolspeler begrijpt dat de menselijke lichaamsbouw grotendeels bestaat uit water en een analogie trekt met het zoutwater in oceanen en rivieren. Dit besef benadrukt de intrinsieke banden die mensen hebben met de natuurlijke wereld om hen heen.
Het verhaal illustreert verder de cyclische aard van het menselijk bestaan door het ritme van het vrouwelijke lichaam te vergelijken met maanfasen. Net zoals de maan oceaan getijden beïnvloedt, verbindt het ook met de biologische cycli van vrouwen, met de nadruk op de continuïteit tussen het menselijk leven en de kosmische ritmes van de natuur.