De verteller reflecteert op de contrasterende effecten van de dood van hun vader en Helen. Terwijl papa's overlijden werd verwacht, gezien zijn jeugdblessure die hem bijna doodde, slaagde hij erin de kansen te trotseren en het leven op zijn eigen voorwaarden te leiden met veerkracht. Zijn lange leven vol persoonlijke keuzes creëerde een gevoel van acceptatie in plaats van verlies voor de verteller. Ze hebben het gevoel dat papa het beste had gehaald wat hij had, waardoor het voor hen moeilijk was om diep verdriet te voelen.
Dit perspectief benadrukt het begrip van de verteller van de onvoorspelbaarheid van het leven en de triomf van hun vader over tegenspoed. In plaats van uitgehold te worden door verdriet, erkennen ze het vermogen van papa om goed te leven ondanks zijn ergste omstandigheden. Deze acceptatie stelt de verteller een uniek vermogen om het leven van hun vader te vieren in plaats van zijn dood te rouwen, in tegenstelling tot het meer pijnlijke verlies dat bij Helen wordt ervaren.