In 'Cloud Atlas' onderzoekt David Mitchell de vergankelijke aard van het bestaan ​​door de metafoor van wolken en zielen. Net zoals wolken voortdurend van vorm en uiterlijk veranderen terwijl ze hun essentiële identiteit behouden, zo reizen zielen door de tijd en ervaren ze verschillende levens. Elke ziel ondergaat transformatie en blijft toch fundamenteel verbonden met zijn essentie, wat een diepere continuïteit in het leven suggereert die verder gaat dan individuele omstandigheden.

Het citaat benadrukt de onzekerheid van oorsprong en toekomst, en benadrukt dat de paden van zowel wolken als zielen onvoorspelbaar zijn. Alleen een breder begrip, vergelijkbaar met een atlas, kan wijzen op de gedeelde reis door leeftijden en identiteiten, waardoor de onderlinge verbondenheid van menselijke ervaringen wordt versterkt. Dit perspectief nodigt uit tot reflectie over de diepere betekenis van het leven en de continuïteit van de ziel die tijd en vorm overstijgt.