Alles doet pijn. Mensen praten in de gangen, maar niemand lijkt het gebouw te evacueren. Dit is de aard van New York City: alarmen gaan zo vaak af dat niemand op hen wil reageren totdat dingen beginnen af te branden of voor hun ogen op te blazen.
(Everything hurts. People are talking in the halls, but no one seems to be evacuating the building. This is the nature of New York City: alarms go off so often that no one wants to respond to them until things start burning down or blowing up in front of their eyes.)
Het citaat benadrukt de onverschillige houding van New Yorkers ten opzichte van alarmen, hetgeen een breder gevoel van stedelijke desensibilisatie weerspiegelt. In een bruisende stad waar meldingen frequent zijn, hebben bewoners geleerd waarschuwingen te negeren tenzij er een duidelijk en onmiddellijk gevaar bestaat, zoals een brand of explosie. Dit gedrag onderstreept de constante spanning in steden waar het geluid van het leven soms echte bedreigingen overstaat.
De verklaring "Alles pijn doet" brengt een diepere emotionele vermoeidheid over, wat aangeeft dat individuen te midden van de chaos en lawaai een gevoel van overweldigende stress en pijn kunnen voelen. Deze pijn maakt deel uit van het landschap van de stad en illustreert hoe de chronische staat van urgentie zelfs de zwaarste inwoners kan verslijten. Het schetst een levendig beeld van het stadsleven waar overleven vaak betekent om ongemak te beheren en door een zee van apathie te navigeren.