Vijftig jaar geleden doodde Nathan Swain vijftien walvissen tussen een zonsopgang en een zonsondergang. En die harpoen-zo als een kurkentrekker die nu werd geslingerd
(fifty years ago did Nathan Swain kill fifteen whales between a sunrise and a sunset. And that harpoon-so like a corkscrew now-was flung)
In Herman Melville's "Moby Dick" reflecteert het verhaal op Nathan Swain, die op opmerkelijk vijftien walvissen op een enkele dag jaagde en doodde. Dit evenement, dat vijftig jaar eerder plaatsvindt, toont de intensiteit en schaal van walvisvaart in die tijd en benadrukt de aangrijpende ervaringen van degenen die betrokken zijn bij dergelijke gevaarlijke bezigheden op zee. De beelden roept een gevoel van zowel ontzag als horror op over de kracht van de mens over de natuur.
De beschrijving van de harpoen die doet denken aan een kurkentrekker benadrukt de mechanische en brutale efficiëntie van de handeling, wat een diepgaand commentaar suggereert over de relatie van de mensheid met de oceaan en zijn wezens. De weergave van Melville nodigt lezers uit om na te denken over de implicaties van dergelijke acties en de gevolgen die volgen in de meedogenloze zoektocht naar winst en dominantie over de natuur.
