Voor Twilight was het als de echo van een lied- een nummer van lang geleden. Hij kon zich bijna enkele woorden herinneren, maar had geen idee waar ze vandaan kwamen. Er was een prachtige stem geweest die het zong en dit nummer alleen voor hem zong. Een stem als zijde? Satijn? Net als vloeibaar maanlicht stroomde het, het krulde zich om hem heen en sloot hem met een gloeiende warmte.
(For Twilight, it was like the echo of a song- a song from long ago. He could almost remember some of the words, but had no clue as to where they had come from. There had been a wonderful voice singing it, singing this song just for him. A voice like silk? Satin? Like liquid moonlight, it flowed, it curled around him and suffused him with a glowing warmth.)
In "The River of Wind" van Kathryn Lasky ervaart het personage Twilight een diepgaand moment van nostalgie dat verwant aanvoelt aan een ongrijpbaar lied uit zijn verleden. Hoewel hij worstelt om de exacte teksten te herinneren, is de emotie die het oproept krachtig, die doet denken aan een gekoesterde herinnering. De sensatie is zowel betoverend als mysterieus, wat een diepere band met zijn ervaringen suggereert.
De stem die bij dit gevoel...
