In een reflecterend gesprek benadrukt Cleo de overvloed aan levende dingen op aarde - inclusief mensen, dieren en bomen - en vraagt ​​zich af hoe individuen nog steeds eenzaamheid kunnen ervaren. Ondanks deze rijkdom van het leven, merkt Cleo op dat veel mensen deze emotie voelen, die volgens haar jammer is. Ze overweegt de aard van eenzaamheid, wat suggereert dat het geen tastbare entiteit is, maar eerder een vluchtige schaduw die kan verdwijnen met het juiste perspectief.

Wanneer Annie informeert naar de sleutel tot het overwinnen van eenzaamheid, legt Cleo uit dat echte verbinding ontstaat wanneer iemand nodig is door een ander. Dit besef transformeert de manier waarop men eenzaamheid waarneemt, wat aangeeft dat het vervaagt wanneer we onze waarde en het doel in de wereld herkennen. Volgens Cleo is de wereld gevuld met mogelijkheden voor verbinding, en benadrukt dat ieder van ons het potentieel heeft om betekenis te vinden en onze gevoelens van isolatie te verminderen.