Het citaat drukt het idee uit dat eenzaamheid geen inherente toestand is, maar eerder een vluchtig gevoel, als een schaduw zonder echte substantie. Het suggereert dat dit gevoel kan verdwijnen als we de aard ervan herkennen en het licht van begrip omarmen. Net zoals schaduwen vervagen als het licht verandert, kan ons verdriet verdwijnen zodra we de waarheid over onze verbindingen met anderen onder ogen zien.

De waarheid, zoals onthuld in het gesprek, is dat eenzaamheid verdwijnt als we beseffen dat anderen ons nodig hebben. Het inzicht van de oude vrouw wijst op het feit dat de wereld gevuld is met mogelijkheden voor verbinding en betekenis. Wanneer we ons gewaardeerd en noodzakelijk voelen, neemt het gevoel van isolatie af, wat het belang van betekenisvolle relaties bij het overwinnen van eenzaamheid benadrukt.