In een gesprek over de uitgestrektheid van het leven op aarde reflecteert Cleo over de overvloed aan mensen, dieren en planten, na te denken over hoe eenzaamheid mensen nog steeds kan beïnvloeden ondanks deze diversiteit. Ze toont haar teleurstelling dat eenzaamheid bestaat onder zo'n rijk tapijt van levende wezens.
Cleo deelt verder haar perspectief op eenzaamheid, wat suggereert dat het geen echte entiteit is, maar eerder een voorbijgaand gevoel, zoals een schaduw die kan opleveren met een verandering in perceptie. Volgens haar kan het begrijpen van de waarheid dit verdriet verlichten, net zoals hoe licht de duisternis verdrijft.