Het personage in het verhaal wordt diep getroffen door een traumatische gebeurtenis, waardoor hij er de rest van zijn leven over zwijgt. Hij voelde zich schande over het incident en kon zichzelf niet brengen om het met zijn familie of iemand anders te bespreken. Deze stilte fungeert als een vorm van ontsnapping voor hem, hoewel het uiteindelijk geen echte troost biedt.
In het ziekenhuis symboliseert zijn keuze om te stoppen zijn interne strijd en onvermogen om zijn gevoelens te confronteren. Ondanks de stilte blijft zijn geest verontrust door achtervolgende gedachten, wat aangeeft dat vermijding niet overeenkomt met genezing. Zijn ervaring illustreert de complexiteit van het omgaan met schaamte en pijn.