Het personage beschreven in "Palace Walk" door Naguib Mahfouz toont een terughoudendheid om zelfreflectie of diep na te denken over zijn eigen leven. Zoals veel mensen die voortdurend omringd zijn door anderen, overweegt hij zijn innerlijke zelf niet totdat externe omstandigheden of mensen hem ertoe vragen dit te doen. Deze neiging benadrukt een gemeenschappelijk gedrag bij degenen die een drukke levens leiden, omdat ze vaak prioriteit geven aan onmiddellijke interacties en verplichtingen boven zelfonderzoek.

Hij heeft zich volledig gegeven aan de stroom van het leven om hem heen en wordt zo ondergedompeld in dagelijkse activiteiten dat hij nauwelijks zijn eigen identiteit herkent. De enige glimp die hij van zichzelf waarneemt, is een oppervlakkige, verwant aan het zien van zijn reflectie op het wateroppervlak. Deze metafoor benadrukt hoe losgekoppeld hij is van zijn ware zelf, wat suggereert dat hij ongeldig is van zijn eigen gedachten en gevoelens, verloren in de eisen van zijn omgeving.