Hij was niet gewend zichzelf te drukken met introspectie of zelfanalyse. Op deze manier was hij zoals de meeste mensen die zelden alleen zijn. Zijn geest slingerde niet in actie totdat een externe kracht het nodig had: een man of vrouw of een ander element van zijn materiële leven. Hij had zich overgegeven aan de drukke stroming van zijn leven en onderdompelde zich er volledig in. Alles wat hij van zichzelf zag was zijn weerspiegeling op het oppervlak van de stroom.
(He was not accustomed to busying himself with introspection or self-analysis. In this way he was like most people who are rarely alone. His mind did not swing into action until some external force required it: a man or woman or some other element of his material life. He had surrendered himself to the busy current of his life, submerging himself totally in it. All he saw of himself was his reflection on the surface of the stream.)
Het personage beschreven in "Palace Walk" door Naguib Mahfouz toont een terughoudendheid om zelfreflectie of diep na te denken over zijn eigen leven. Zoals veel mensen die voortdurend omringd zijn door anderen, overweegt hij zijn innerlijke zelf niet totdat externe omstandigheden of mensen hem ertoe vragen dit te doen. Deze neiging benadrukt een gemeenschappelijk gedrag bij degenen die een drukke levens leiden, omdat ze vaak prioriteit geven aan onmiddellijke interacties en verplichtingen boven zelfonderzoek.
Hij heeft zich volledig gegeven aan de stroom van het leven om hem heen en wordt zo ondergedompeld in dagelijkse activiteiten dat hij nauwelijks zijn eigen identiteit herkent. De enige glimp die hij van zichzelf waarneemt, is een oppervlakkige, verwant aan het zien van zijn reflectie op het wateroppervlak. Deze metafoor benadrukt hoe losgekoppeld hij is van zijn ware zelf, wat suggereert dat hij ongeldig is van zijn eigen gedachten en gevoelens, verloren in de eisen van zijn omgeving.