Het citaat uit het boek "Palace Walk" van Naguib Mahfouz benadrukt het primaat van het hart in zaken van spirituele en persoonlijke betekenis. Het suggereert dat liefde, intentie en emotionele connectie fundamentele componenten zijn van een zinvol leven, zelfs de daden van gebed en vasten overtreffen, die vaak worden gezien als traditionele uitingen van geloof. Dit idee nodigt lezers uit om na te denken over de diepere, innerlijke motivaties die hun acties en overtuigingen begeleiden.

In deze context impliceert Mahfouz dat hoewel rituelen als gebed en vasten hun plaats in de religieuze praktijk houden, het de toestand is van iemands hart en de oprechtheid van iemands gevoelens tegenover God en anderen die er echt toe doen. Aldus wordt het hart de centrale as waar iemands spirituele leven draait, waardoor een verkenning van echte emoties en het koesteren van compassie als essentieel voor geloof wordt aangemoedigd.