Mensen zijn maar machines, dat wist Petra, machines die doen wat je wilt dat ze doen, als je maar weet aan welke hendels je moet trekken. En hoe complex mensen ook lijken, als je ze gewoon afsnijdt van het netwerk van mensen die vorm geven aan hun persoonlijkheid, van de gemeenschappen die hun identiteit vormen, worden ze gereduceerd tot dat geheel van hefbomen. Het maakt niet uit hoe hard ze zich verzetten, of hoe goed ze weten dat ze worden gemanipuleerd. Als je de tijd neemt, kun je uiteindelijk als een piano spelen, elke noot precies daar waar je hem verwacht.
(Human beings are just machines, Petra knew that, machines that do what you want them to do, if you only know the levers to pull. And no matter how complex people might seem, if you just cut them off from the network of people who give shape to their personality, the communities that form their identity, they'll be reduced to that set of levers. Doesn't matter how hard they resist, or how well they know they're being manipulated. Eventually, if you take the time, you can play the like a piano, every note right where you expect it.)
In het verhaal begrijpt Petra dat mensen kunnen worden vergeleken met machines, die functioneren volgens vooraf bepaalde reacties wanneer de juiste triggers worden toegepast. Dit perspectief suggereert dat de complexiteit en identiteit van mensen worden gevormd door hun verbindingen met anderen. Wanneer ze geïsoleerd zijn van hun gemeenschap, worden ze slechts instrumenten die reactief reageren op manipulatie, ongeacht hun bewuste weerstand.
Dit idee benadrukt de kwetsbaarheid van individuen wanneer ze worden gescheiden van hun sociale netwerken. Zonder de invloeden van hun relaties en het gemeenschappelijke raamwerk dat hun identiteit vormt, kunnen mensen gemakkelijk worden gecontroleerd, vergelijkbaar met het spelen van een bekend deuntje op een piano. De passage onderstreept het belang van sociale verbindingen bij het behouden van iemands zelfgevoel te midden van druk van buitenaf.
