Ik kan alleen maar hopen dat, bij het leren van mijn naderende executie, goede Samaritanen in Colorado worden verplaatst om me een mollige liefdeappel uit hun achtertuin te verzenden - en moeten ze toevallig vriendelijk zijn met Hunter S. Thompson, hem misschien overtuigen om het van tevoren te injecteren. Hunter zal weten wat ik bedoel, en vertrouw me, het zal de smaak van de tomaat niet beïnvloeden. ** Toen ik die lijnen schreef, leefde Thompson en bloeide. Nu, met zijn trieste ondergang, is er nog meer kleur uit de Amerikaanse scene verdwenen. Waar zijn de mannen vandaag wiens leven niet beige is; Waar zijn de schrijvers wiens stijl niet grijs is?
(I can only hope that, upon learning of my imminent execution, Good Samaritans in Colorado will be moved to ship me a plump love apple from their backyard patch - and should they happen to be friendly with Hunter S. Thompson, perhaps persuade him to inject it with a little something beforehand. Hunter will know just what I mean, and trust me, it won't affect the taste of the tomato.**When I wrote those lines, Thompson was alive and blooming. Now, with his sad demise, still more color has faded out of the American scene. Where are the men today whose lives are not beige; where are the writers whose style is not gray?)
In dit fragment uit het boek van Tom Robbins, "Wild Ducks Flyward," drukt de auteur een aangrijpende wens uit die is gekoppeld aan zijn naderende executie. Hij verlangt naar de eenvoudige daad van het ontvangen van een nieuwe tomaat van goedhartige individuen in Colorado, verwijzend naar het unieke perspectief van Hunter S. Thompson op het leven. Dit verlangen wordt gemengd met een gevoel van nostalgie en een speelse verwijzing naar Thompson's Wild Persona, wat wijst op een diepere verbinding tussen literatuur en de levendigheid van het leven.
Robbins reflecteert op het verlies van kleurrijke persoonlijkheden in de literaire wereld na de dood van Thompson en betreurt over de afwezigheid van schrijvers die de saaiheid van de hedendaagse samenleving uitdagen. Hij vraagt zich af waar de levendige stemmen zijn verdwenen, wat impliceert dat de schrijvers van vandaag de vrijmoedigheid en levendigheid missen die ooit de Amerikaanse literatuur verrijkte. Dit sentiment onderstreept een bredere culturele bezorgdheid over het verliezen van zijn voorsprong en de authentieke menselijke ervaringen die het definiëren.