Ik zal het zeggen: ik wil een lelijke vrouw zien als woordvoerster van een vrouwennetwerk. Lelijke mannen zijn daar altijd - kijk naar Larry King, in godsnaam. Hij ziet eruit als iemands pratende ondergoed. Waarom geef je Amerika niet een woordvoerster die niet veel is om naar te kijken maar competent is als de hel? Als prestaties daadwerkelijk voor vrouwen tellen, zou dit een no-brainer moeten zijn.
(I'll say it: I want to see an ugly woman as a spokeswoman for a women's network. Ugly men are out there all the time – look at Larry King, for God's sake. He looks like someone's talking underwear. Why not give America a spokeswoman who ain't much to look at but is competent as Hell? If accomplishments actually count for women, this ought to be a no-brainer.)
John Scalzi drukt een provocerend verlangen naar representatie in vrouwennetwerken uit door te suggereren dat een "lelijke" vrouw als woordvoerster zou kunnen dienen. Hij contrasteert dit met de gemeenschappelijke acceptatie van "lelijke" mannen in de media, en noteert figuren zoals Larry King, wiens uiterlijk onconventioneel maar toch succesvol is. Scalzi impliceert dat als de samenleving prestaties waardeert, het fysieke uiterlijk geen barrière zou moeten zijn voor vrouwen in vergelijkbare rollen.
Hij pleit voor het prioriteren van competentie boven conventionele schoonheid bij vrouwenleiders. Deze bewering daagt maatschappelijke normen over aantrekkelijkheid uit, vooral met betrekking tot vrouwen, en onderstreept het belang van het herkennen en belonen van talent en vermogen in plaats van alleen traditionele schoonheidsnormen te handhaven.