Het citaat weerspiegelt een aangrijpend moment van realisatie temidden van tragedie, en benadrukt de oppervlakkigheid van etnische onderscheidingen. Zacharie en Deo benadrukken hoe, in de dood, de identiteiten van de slachtoffers vervagen, die de gedeelde mensheid symboliseert die hun etnische achtergronden overstijgt, Tutsi of Hutu. Dit idee suggereert dat het geweld door de moordenaars voortkomt uit onwetendheid in plaats van enige intrinsieke verschillen tussen de mensen die ze hebben vermoord.

Dit gesprek onderstreept de diepgaande impact van civiel conflict, wat illustreert hoe diepgewortelde divisies kunnen leiden tot vernietiging, maar ook een waarheid onthult over de fundamentele eenheid van mensen. Het idee dat de moordenaars zelf opheldering over identiteiten vereiste, duidt op een tragische ironie in het geweld, wat illustreert hoe deze divisies uiteindelijk kunstmatig zijn. Dergelijke reflecties nodigen lezers uit om het belang van empathie en erkenning van gedeelde ervaringen bij het bevorderen van genezing en verzoening te overwegen.