In "Proctigal Summer" van Barbara Kingsolver weerspiegelt het citaat de diepe emotionele veerkracht van personen die te maken hebben met verlies. Het drukt het sentiment uit dat, ondanks de overweldigende pijn en gevoelens van wanhoop die gepaard gaan met het verliezen van iemand, men uiteindelijk in staat is kracht en acceptatie te vinden. De reis door verdriet transformeert iemands perspectief, waardoor ze de herinneringen en liefde kunnen waarderen aan de persoon die is overleden.

Dit idee benadrukt het proces van genezing en de mogelijkheid van groei na tragedie. Naarmate de tijd vordert, worden de littekens van verlies een deel van iemands verhaal, wat leidt tot een nieuwe waardering voor zowel het verleden als de connectie met de overledenen. Uiteindelijk brengt het een krachtige boodschap van overleving en de blijvende aard van liefde over, wat suggereert dat zelfs in verdriet, schoonheid en hoop kunnen ontstaan.