In "Dinsdagen met Morrie" reflecteert Mitch Albom op de buitengewone acceptatie van zijn mentor, Morrie Schwartz, ondanks de slopende effecten van ALS. Morrie, ooit levendig en vol leven, wordt hulpeloos gemaakt, niet in staat om eenvoudige taken uit te voeren, zoals baden of wandelen. Maar wat verbazen Mitch is Morrie's gebrek aan zelfmedelijden. In plaats van in zijn toestand te wentelen, omarmt Morrie zijn lot met een opmerkelijke kalmte die een diepgaande indruk op Mitch laat.

Deze serene acceptatie in het licht van tegenspoed creëert een bijna magische sfeer wanneer Mitch hem bezoekt. Zelfs tijdens een schijnbaar zielig moment, zoals worstelen om een ​​stuk tomaat te eten, schijnt Morrie's rustige houding erdoor. De rust die Morrie uitstraalt, herinnert Mitch aan hun gedeelde ervaringen op de universiteit en benadrukt een diepe les over volledig leven, ongeacht de omstandigheden. Morrie's vermogen om zijn fysieke beperkingen met genade onder ogen te zien, leert Mitch onschatbare inzichten over leven en dood.