Morrie sloot zijn ogen. Ik weet het, Mitch. Je moet niet bang zijn voor mijn sterven. Ik heb een goed leven gehad en we weten allemaal dat het gaat gebeuren. Ik heb misschien vier of vijf maanden.
(Morrie closed his eyes. I know, Mitch. You mustn't be afraid of my dying. I've had a good life, and we all know it's going to happen. I maybe have four or five months.)
Morrie reflecteert op zijn naderende dood met een gevoel van vrede en acceptatie. Hij stelt Mitch gerust dat er geen reden is om zijn overlijden te vrezen, omdat hij zich tevreden voelt met het leven dat hij heeft geleefd. Dit moment onderstreept de onvermijdelijkheid van de dood en het belang van het volledig omarmen van het leven, zonder angst voor wat ons te wachten staat.
Het gesprek benadrukt thema's van sterfelijkheid, de waarde van liefde en de wijsheid die is opgedaan door geleefde ervaringen. De rustige houding van Morrie dient als een krachtige herinnering om elk moment te koesteren en de uitdagingen van het leven met moed te confronteren in plaats van angst.