In Mitch Albom's "Dinsdagen met Morrie" beschrijft de auteur Morrie's fysieke worstelingen terwijl hij worstelt met de effecten van veroudering en ziekte. Morrie's handen zijn wankel en lijken hem onbekend, wat duidt op een diepgaand verlies van kracht en behendigheid. Elke handeling van eten wordt een uitdaging, die zijn kwetsbaarheid illustreert en de inspanning die nodig is om alleen een maaltijd te consumeren. De beelden van zijn handen benadrukt de tol die tijd en ziekte op zijn lichaam hebben aangenomen.
De aanvullende details over de leeftijdsvlekken op Morrie's huid dient om de onvermijdelijkheid van veroudering en de gevolgen ervan te benadrukken. Zijn huid, los en kwetsbaar, onderstreept verder een gevoel van kwetsbaarheid. Door deze levendige beschrijvingen portretteert Albom Morrie niet alleen als een mentor, maar als een mens die de realiteit van het leven confronteert, met al zijn worstelingen en onvolkomenheden.