Ik zag hem nu, zijn handen werkten voorzichtig, alsof hij ze voor het eerst leerde gebruiken. Hij kon niet hard met een mes naar beneden drukken. Zijn vingers schudden. Elke hap was een worsteling; Hij kauwde het voedsel fijn voordat hij doorslikte. De huid van zijn pols om zijn knokkels was bezaaid met leeftijdsvlekken, en het was los, zoals de huid die aan een kippensoepbot hing.
(I watched him now, his hands working gingerly, as if he were learning to use them for the first time. He could not press down hard with a knife. His fingers shook. Each bite was a struggle; he chewed the food finely before swallowing.. The skin from his wrist to his knuckles was dotted with age spots, and it was loose, like skin hanging from a chicken soup bone.)
In Mitch Albom's "Dinsdagen met Morrie" beschrijft de auteur Morrie's fysieke worstelingen terwijl hij worstelt met de effecten van veroudering en ziekte. Morrie's handen zijn wankel en lijken hem onbekend, wat duidt op een diepgaand verlies van kracht en behendigheid. Elke handeling van eten wordt een uitdaging, die zijn kwetsbaarheid illustreert en de inspanning die nodig is om alleen een maaltijd te consumeren. De beelden van zijn handen benadrukt de tol die tijd en ziekte op zijn lichaam hebben aangenomen.
De aanvullende details over de leeftijdsvlekken op Morrie's huid dient om de onvermijdelijkheid van veroudering en de gevolgen ervan te benadrukken. Zijn huid, los en kwetsbaar, onderstreept verder een gevoel van kwetsbaarheid. Door deze levendige beschrijvingen portretteert Albom Morrie niet alleen als een mentor, maar als een mens die de realiteit van het leven confronteert, met al zijn worstelingen en onvolkomenheden.