Mitch Albom reflecteert op het kostbare karakter van de tijd in zijn boek "Dinsdagen met Morrie." Hij bewondert het vermogen van Morrie om zich te concentreren op wat er echt toe doet, en contrasteert het met de neiging van de samenleving om te verdwalen in afleiding. Albom geeft een gevoel van afgunst uit naar de kwaliteit van tijd van Morrie, vooral als hij geconfronteerd wordt met zijn onvermijdelijke einde.
Deze realisatie vraagt Albom ertoe aan te stellen de manier waarop mensen prioriteit geven aan hun leven, vaak momenten verspillen aan het nastreven van triviale zaken die anderen ten goede komen. Hij dringt er bij de lezers op aan om de waarde van hun eigen tijd te overwegen en meer zinvolle engagementen te kiezen, in plaats van betrapt te raken in de complexiteit van afleiding en drama.