In het korte verhaal van Murakami 'de niervormige steen die elke dag beweegt,' is de hoofdpersoon een schrijver. Bij het beschrijven van de schriftelijke handeling aan een koordige wandelaar, zegt hij: 'Wat een schrijver * verondersteld wordt * te doen, is observeren en opnieuw observeren en observeren, en uitstellen naar het laatst mogelijke moment.' Ik vind dat een mooie beschrijving van schrijven; Het laat de wereld zijn, maar er is ook een moment, eindelijk, van een soort mening. Er is dat moment, maar om het af te houden is een mooi en waardevol doel.
(In Murakami's short story 'The Kidney-Shaped Stone That Moves Every Day,' the main character is a writer. In describing the act of writing to a tightrope walker, he says, 'What a writer is *supposed* to do is observe and observe and observe again, and put off making judgments to the last possible moment.' I think that is a beautiful description of writing; it lets the world be, but also there is a moment, finally, of some kind of opinion. There is that moment, but to hold it off is a lovely and worthwhile goal.)
In het korte verhaal van Haruki Murakami 'de niervormige steen die elke dag beweegt', voert de hoofdrolspeler, een schrijver, een gesprek aan over de aard van het schrijven met een koordige wandelaar. Hij benadrukt het belang van observatie in het schrijfproces, wat suggereert dat schrijvers hun oordelen moeten uitstellen tot het laatste moment. Deze benadering weerspiegelt een diepe waardering voor de wereld zoals het is voordat persoonlijke opvattingen of interpretaties worden opgelegd.
Aimee Bender, in haar boek "The Writer's Notebook: Craft Essays from Tin House", vindt schoonheid in deze beschrijving van het schrijven. Ze gelooft dat de praktijk van observeren zonder te haasten tot conclusies een rijker begrip van iemands omgeving bevordert. Hoewel uiteindelijk een schrijver meningen moet uiten, ligt de waarde in het geduld en de openheid die tijdens het observatieproces wordt gehandhaafd.
