In "Accordion Crimes" van Annie Proulx ervaart de hoofdrolspeler een diepgaande band met de accordeon, alsof zijn blik verandert in een auditieve perceptie. Elke blik op het instrument roept een knetterende sensatie op, wat een diepe emotionele resonantie suggereert die het gewone zicht overstijgt. Deze unieke fysieke reactie benadrukt de diepgaande impact die muziek kan hebben op onze zintuigen en gevoelens.

De beschrijving van de muziek als "bijtend en scherp" weerspiegelt de emotionele onrust die ermee gepaard gaat. De metafoor van een uitgeholde tand bevat een gevoel van diepgewortelde pijn verweven met de schoonheid van het geluid, wat suggereert dat de muziek zowel plezier als lijden oproept. Deze dualiteit onthult de complexe relatie tussen kunst en emotie en illustreert hoe muziek krachtige, vaak tegenstrijdige gevoelens in luisteraars kan oproepen.