In het fragment van "Trains and Lovers" van Alexander McCall Smith presenteert de auteur liefde als een gemeenschappelijke menselijke ervaring in plaats van een buitengewoon evenement. Ondanks maatschappelijke neigingen om liefde te idealiseren en te romantiseren door poëzie en gebaren, wordt het afgebeeld als een natuurlijke gebeurtenis die iedereen op een gegeven moment raakt, net als bij kinderen aan de kindertijd. Dit perspectief relateert liefde aan universele mijlpalen in het leven, wat suggereert dat het een onvermijdelijk onderdeel is van opgroeien.

Door liefde te vergelijken met bekende ervaringen uit de kindertijd, zoals het verliezen van melktanden of veranderingen in de stem, benadrukt McCall Smith de voorspelbaarheid ervan. Hij daagt het idee uit dat liefde iets unieks of zeldzaams is en bemoedigende lezers om de gewone aard ervan te waarderen. Uiteindelijk demystificeert deze weergave liefde en nodigt uit een dieper begrip van zijn fundamentele rol in het menselijk leven.