c. S. Lewis merkt op dat veel mensen moeite hebben om de hemel te verlangen, vaak omdat hun focus in de eerste plaats ligt op aardse ervaringen in plaats van spirituele. Deze focus komt voort uit de manier waarop onderwijs en de samenleving onze gedachten vormen, waardoor ze worden gericht op tastbare aspecten van het leven in plaats van het hiernamaals. Als gevolg hiervan wordt het verlangen naar een hemels bestaan ​​vaak over het hoofd gezien of niet herkend.

Bovendien benadrukt Lewis dat de enige keer dat mensen een verlangen naar de hemel kunnen uiten wanneer het wordt geassocieerd met hereniging met overleden geliefden. Dit suggereert dat onze gehechtheden aan relaties de sterkste schakel kunnen zijn die we hebben met het concept van de hemel, waardoor het idee wordt versterkt dat een diepgaand begrip van de hemel een verschuiving in perspectief vereist weg van wereldse prioriteiten.