Ooit zaten geliefden aan verre kusten bij kaarslicht en doopten inkt op perkament, terwijl ze woorden schreven die niet konden worden uitgewist. Ze namen een avond de tijd om hun gedachten op een rijtje te zetten, misschien de volgende avond ook.
(Once, lovers on faraway shores sat by candlelight and dipped ink to parchment, writing words that could not be erased. They took an evening to compose their thoughts, maybe the next evening as well.)
In "The Time Keeper" van Mitch Albom reflecteert de auteur op de tijdloze aard van liefde en communicatie. Hij schetst een beeld van verre geliefden die de tijd nemen om hun gevoelens te uiten door middel van handgeschreven brieven, waarbij hij de duurzaamheid van deze geschreven woorden benadrukt. Dit ritueel zorgt voor een betekenisvolle verbinding tussen hen en laat de toewijding zien die betrokken is bij het maken van oprechte boodschappen.
Het citaat suggereert dat het schrijven niet gehaast maar eerder gekoesterd wordt, waarbij geliefden avonden doorbrengen om hun emoties bedachtzaam te verwoorden. Het idee dat hun woorden onuitwisbaar zijn benadrukt het belang van liefde, omdat het tijd en afstand overstijgt en een duurzame band creëert die hun diepste gedachten en hoop vastlegt.