Nog een in een lange lijn, een sombere entiteit onder vele anderen zoals hij, een bijna eindeloos aantal met hersenen beschadigde achterlijken. Het biologische leven gaat door, dacht hij. Maar de ziel, de geest-alles anders is dood. Een reflexmachine. Zoals een insect. Herhaling van gedoemde patronen, een enkel patroon, nu keer op keer. Gepast of niet.
(One more in a long line, a dreary entity among many others like him, an almost endless number of brain-damaged retards. Biological life goes on, he thought. But the soul, the mind-everything else is dead. A reflex machine. Like some insect. Repeating doomed patterns, a single pattern, over and over now. Appropriate or not.)
Het fragment weerspiegelt een somber perspectief op het bestaan, waardoor het leven wordt weergegeven als een continue cyclus zonder betekenis. De hoofdrolspeler ziet zichzelf als gewoon een verloren verloren zijn bij velen, wat suggereert dat, ondanks de biologische functies die doorgaan, er een diepgaande afwezigheid van bewustzijn en individualiteit is. Dit gevoel van wanhoop benadrukt het gevoel van gevangen zitten in een monotoon bestaan, vergelijkbaar met hoe een insect werkt op instinct in plaats van gedachte.
Deze vooruitzichten roept vragen op over de aard van de mensheid en de essentie van de ziel. De term "Reflex Machine" roept het idee op dat individuen die handelen zonder echt bewustzijn, vastzitten in repetitief gedrag. Het ontslag van de hoofdrolspeler om deel uit te maken van een "sombere entiteit" suggereert een diepe desillusie met het doel van het leven, terwijl ze het falen van de geest bekritiseren om zinvolle manieren aan te gaan. Over het algemeen legt het een gevoel van hopeloosheid vast te midden van de doorzettingsvermogen van het leven.