Ouders laten zelden hun kinderen los, dus kinderen laten ze los. Ze gaan verder. Ze gaan weg. De momenten die vroeger werden gedefinieerd - de goedkeuring van een moeder, het knik van een vader - worden gedekt door momenten van hun eigen prestaties. Het is pas veel later, terwijl de huid doorzakt en het hart verzwakt, dat kinderen begrijpen; Hun verhalen, en al hun prestaties, zitten bovenop de verhalen van hun moeder en vaders, stenen op stenen, onder de wateren van hun leven.
(Parents rarely let go of their children, so children let go of them. They move on. They move away. The moments that used to define them - a mother's approval, a father's nod - are covered by moments of their own accomplishments. It is not until much later, as the skin sags and the heart weakens, that children understand; their stories, and all their accomplishments, sit atop the stories of their mother and fathers, stones upon stones, beneath the waters of their lives.)
Ouders worstelen vaak om hun greep op hun kinderen vrij te geven, die kinderen dwingen afstand te nemen. Naarmate ze groeien, verleggen deze kinderen hun focus van het zoeken naar goedkeuring van ouders naar het vieren van hun eigen prestaties. Deze overgang weerspiegelt een natuurlijke progressie naar onafhankelijkheid, waarbij momenten van ouderlijke bevestiging worden overschaduwd door persoonlijke mijlpalen.
Het is pas later in het leven, naarmate ze ouder worden en hun eigen kwetsbaarheden onder ogen zien, dat kinderen de diepgang van de invloed van hun ouders op hun reizen beginnen te waarderen. Hun successen zijn gebaseerd op de offers en ervaringen van hun moeders en vaders, verwant aan lagen stenen die onder het oppervlak van hun leven rusten. De verhalen van ouders verweven verweven met die van hun kinderen, die een diepgaande verbinding onthullen die door de tijd blijft.