Ouders laten zelden hun kinderen los, dus kinderen laten ze los. Ze gaan verder. Ze gaan weg. De momenten die ze vroeger definieerden - de goedkeuring van een moeder, het knikje van een vader - worden gedekt door momenten van hun eigen prestaties. Het is pas veel later, terwijl de huid doorzakt en het hart verzwakt, dat kinderen begrijpen; Hun verhalen, en al hun prestaties, zitten bovenop de verhalen van hun moeders en vaders, stenen op stenen, onder de wateren van hun leven.
(Parents rarely let go of their children, so children let go of them. They move on. They move away. The moments that used to define them -- a mother's approval, a father's nod -- are covered by moments of their own accomplishments. It is not until much later, as the skin sags and the heart weakens, that children understand; their stories, and all their accomplishments, sit atop the stories of their mothers and fathers, stones upon stones, beneath the waters of their lives.)
In het leven houden ouders de neiging hun kinderen stevig vast te houden, maar naarmate kinderen groeien, vinden ze het nodig om weg te breken om hun eigen identiteit te creëren. Ze beginnen prioriteit te geven aan hun eigen prestaties en mijlpalen, waarbij ze vaak de goedkeuring die ze ooit van hun ouders zochten overschaduwen. Deze natuurlijke progressie betekent een verschuiving van kinderafhankelijkheid naar volwassen onafhankelijkheid.
Naarmate de tijd verstrijkt, komen veel mensen echter tot het besef dat hun eigen successen zijn gebouwd op de offers en verhalen van hun ouders. De herinneringen en inspanningen van hun moeders en vaders vormen de basis van hun eigen reizen, net als lagen stenen die onder het oppervlak van een rivier rusten. Uiteindelijk geeft deze reflectie een dieper inzicht in de met elkaar verweven aard van hun leven, wat de diepgaande verbinding tussen generaties benadrukt.