In het leven houden ouders de neiging hun kinderen stevig vast te houden, maar naarmate kinderen groeien, vinden ze het nodig om weg te breken om hun eigen identiteit te creëren. Ze beginnen prioriteit te geven aan hun eigen prestaties en mijlpalen, waarbij ze vaak de goedkeuring die ze ooit van hun ouders zochten overschaduwen. Deze natuurlijke progressie betekent een verschuiving van kinderafhankelijkheid naar volwassen onafhankelijkheid.

Naarmate de tijd verstrijkt, komen veel mensen echter tot het besef dat hun eigen successen zijn gebouwd op de offers en verhalen van hun ouders. De herinneringen en inspanningen van hun moeders en vaders vormen de basis van hun eigen reizen, net als lagen stenen die onder het oppervlak van een rivier rusten. Uiteindelijk geeft deze reflectie een dieper inzicht in de met elkaar verweven aard van hun leven, wat de diepgaande verbinding tussen generaties benadrukt.