Ouders hebben een sterke band met hun kinderen, die vaak stevig vasthouden, maar naarmate kinderen groeien, beginnen ze los te laten. Ze creëren hun eigen leven en prestaties, op zoek naar validatie van hun eigen inspanningen in plaats van alleen door de goedkeuring van hun ouders. Deze verschuiving leidt vaak tot een natuurlijke afstand van ouderlijke figuren terwijl kinderen onafhankelijkheid en persoonlijke vervulling nastreven.
Naarmate de tijd verstrijkt en het leven vordert, gaan kinderen zich realiseren dat hun identiteit en successen zijn gebaseerd op de fundamentele ervaringen en offers van hun ouders. Uiteindelijk begrijpen ze dat hun prestaties berusten op de geschiedenis en worstelingen van hun moeders en vaders, wat een diepere waardering vormen voor de afkomst van steun die hun groei mogelijk maakte.