Ze ademde langzaam in; Dit was wat ze had, de schoonheid van deze vreselijke nacht. Ze luisterde naar kleine yips in de verte, iets om in haar hart te stoppen naast de verloren Phoebes en de angst van een andere volle maan die opkomt zonder meer kleine feesten uit haar lichaam. Ze hield zichzelf stil en probeerde te denken aan coyote -kinderen die uit de baarmoeder van het bos kwamen met hun ogen wijd open terwijl de eindige mogelijkheden van haar eigen kinderen hun ogen sloot, eindelijk, op deze wereld.
(She breathed in slowly; this was what she had, the beauty of this awful night. She listened for small yips in the distance, something to put in her heart besides the lost phoebes and the dread of another full moon rising with no more small celebrations from her body ever again. She kept herself still and tried to think of coyote children emerging from the forest's womb with their eyes wide open while the finite possibilities of her own children closed their eyes, finally, on this world.)
In deze passage neemt de hoofdrolspeler even de tijd om de schoonheid van een donkere nacht te waarderen, die worstelt met haar gevoelens van verlies en verlangen. Haar hart is zwaar met de herinneringen aan verloren vreugde, gesymboliseerd door de Phoebes, terwijl ze geconfronteerd wordt met de realiteit van haar eigen onafgemaakte verlangens, met name met betrekking tot het moederschap. De volle maan dient als een spookachtige herinnering aan wat nooit zal zijn, een schaduw werpen over haar reflecties.
Terwijl ze stil blijft, roept ze beelden op van coyote -pups die de wereld binnenkomen, die onschuld en nieuw begin vertegenwoordigen. De sluiting van haar eigen mogelijkheden weerspiegelt daarentegen de bitterzoete aard van het leven en de onvermijdelijkheid van verandering. Deze juxtapositie benadrukt haar strijd tussen het accepteren van de schoonheid om haar heen en het rouwen van haar persoonlijke verliezen, het benadrukken van de thema's van de natuur, het moederschap en de levenscyclus in het werk van Kingsolver.