In deze passage neemt de hoofdrolspeler even de tijd om de schoonheid van een donkere nacht te waarderen, die worstelt met haar gevoelens van verlies en verlangen. Haar hart is zwaar met de herinneringen aan verloren vreugde, gesymboliseerd door de Phoebes, terwijl ze geconfronteerd wordt met de realiteit van haar eigen onafgemaakte verlangens, met name met betrekking tot het moederschap. De volle maan dient als een spookachtige herinnering aan wat nooit zal zijn, een schaduw werpen over haar reflecties.

Terwijl ze stil blijft, roept ze beelden op van coyote -pups die de wereld binnenkomen, die onschuld en nieuw begin vertegenwoordigen. De sluiting van haar eigen mogelijkheden weerspiegelt daarentegen de bitterzoete aard van het leven en de onvermijdelijkheid van verandering. Deze juxtapositie benadrukt haar strijd tussen het accepteren van de schoonheid om haar heen en het rouwen van haar persoonlijke verliezen, het benadrukken van de thema's van de natuur, het moederschap en de levenscyclus in het werk van Kingsolver.