Ze sloot haar ogen en vervolgde zwijgend de smeekbeden dat ze woorden zou krijgen die zouden kalmeren, woorden die zouden beginnen met de genezing van nabestaanden. Ze had gezien, toen ze de keuken binnenkwam, de kloof van verdriet die al man en vrouw verdeelde, elk diep in hun eigen ellendige lijden, noch wetende wat ze tegen de ander moesten zeggen. Ze wist dat om te beginnen met praten over wat er was gebeurd, een sleutel was om hun verlies te erkennen, en dat een dergelijke acceptatie op zijn beurt een middel zou zijn om de dagen en maanden te onderhouden.
(She closed her eyes, silently continuing the pleas that she be given words that might soothe, words that would begin the healing of bereaved parents. She had seen, when she entered the kitchen, the chasm of sorrow that divided man and wife already, each deep in their own wretched suffering, neither knowing what to say to the other. She knew that to begin to talk about what had happened was a key to acknowledging their loss, and that such acceptance would in turn be a means to enduring the days and months ahead.)
In deze passage van "Messenger of Truth" door Jacqueline Winspear, reflecteert een vrouw over het diepgaande verdriet dat nabestaanden worden ervaren. Ze observeert hun emotionele afstand in de keuken, elk individu worstelt met hun verdriet afzonderlijk en voelt zich onzeker over hoe ze met elkaar kunnen communiceren. Haar verlangen naar rustgevende woorden benadrukt haar begrip van de kracht van taal in het genezingsproces.
De handeling van het bespreken van hun tragedie wordt afgeschilderd als een cruciale stap om hun pijn te erkennen en uiteindelijk een manier te vinden om met hun verlies om te gaan. Door hun gedeeld verdriet te erkennen, kan het paar de lange reis van genezing samen beginnen, wat aangeeft dat acceptatie van verdriet de weg kan effenen voor emotionele veerkracht in de dagen en maanden die volgen.