In deze passage van "Messenger of Truth" door Jacqueline Winspear, reflecteert een vrouw over het diepgaande verdriet dat nabestaanden worden ervaren. Ze observeert hun emotionele afstand in de keuken, elk individu worstelt met hun verdriet afzonderlijk en voelt zich onzeker over hoe ze met elkaar kunnen communiceren. Haar verlangen naar rustgevende woorden benadrukt haar begrip van de kracht van taal in het genezingsproces.

De handeling van het bespreken van hun tragedie wordt afgeschilderd als een cruciale stap om hun pijn te erkennen en uiteindelijk een manier te vinden om met hun verlies om te gaan. Door hun gedeeld verdriet te erkennen, kan het paar de lange reis van genezing samen beginnen, wat aangeeft dat acceptatie van verdriet de weg kan effenen voor emotionele veerkracht in de dagen en maanden die volgen.