Ze keek ooit over mijn schouder terwijl ik aan het sms'en was, wat al vervelend was, en toen ik LOL schreef, maakte ze een heel duidelijk punt voor mij over hoe ik stil was en niet hardop lachte, helemaal niet. Ik zei dat het maar een uitdrukking was en dat ik hardop in mijn eigen geest lachte.
(She looked over my shoulder once while I was texting, which was already annoying, and when I wrote lol she made a very clear point to me about how I was silent and not laughing out loud, not at all. I said it was just an expression, and that I was laughing out loud inside my own mind.)
In Aimee Bender's 'The Color Master: Stories' ervaart een personage irritatie wanneer iemand zijn sms -gewoonten observeert. De daad van het sluipen van een blik zorgt voor ongemak, vooral wanneer de waarnemer het gebruik van de term 'lol' bekritiseert, wat suggereert dat het onoprecht is. Dit moment benadrukt de spanning tussen online uitdrukkingen en authentieke emoties.
De dialoog wijst op een dieper commentaar op communicatie in het digitale tijdperk, waar zinnen als "lol" misleidend kunnen zijn. Het personage verdedigt hun woordenkeuze door aan te geven dat het gelach intern bestaat, en benadrukt de complexiteit van het overbrengen van ware gevoelens in een wereld die wordt gedomineerd door afkortingen en tekstgebaseerde gesprekken.
