Ze schudde haar hoofd. Wat was het nut van woede? Er waren gelegenheden dat MMA Ramotswe, zoals wij allemaal, boos konden voelen, maar ze waren er maar weinig - en ze duurden nooit lang. Woede, OBED Ramotswe had haar ooit uitgelegd, is niet meer dan een zout dat we in onze wonden wrijven. Dat was ze nooit vergeten - samen met de dingen die hij zei over vee en Botswana, en het gedrag van de regens.
(She shook her head. What was the point of anger? There were occasions when Mma Ramotswe, like all of us, could feel angry, but they were few - and they never lasted long. Anger, Obed Ramotswe had explained to her once, is no more than a salt that we rub into our wounds. She had never forgotten that - along with the things he said about cattle, and Botswana, and the behaviour of the rains.)
MMA Ramotswe reflecteert op de aard van woede en zijn vluchtige aanwezigheid in haar leven. Hoewel ze af en toe woede ervaart, vervaagt het snel. Dit bewustzijn komt voort uit advies gegeven door haar vader, gehoor Ramotswe, die woede vergeleek met zout die op wonden werd toegepast - het verergert alleen maar pijn. Ze vindt in dit perspectief troost en herkent de nutteloosheid van Anger en de behoefte aan positief emotioneel beheer.
Deze leer resoneert diep met MMA Ramotswe, omdat het in elkaar is gegaan met haar bredere begrip van het leven in Botswana, inclusief de culturele elementen zoals vee en de onvoorspelbaarheid van de regens. Ze draagt deze lessen met haar, vormt haar kijk en leidt haar door persoonlijke uitdagingen met wijsheid en veerkracht.